სოფისტები თვლიდენ
რომ ობიექტური რეალობის ბუნების შემეცნება
შეუძლებელია, რომ ცოდნისა და კვლევის ერთადერთი საგანი არის საზოგადოება და ადამიანი.
ასევე არ არსებობს სამუდამოდ დადენილი კანონები. ადამიანი თავისუფალი და ნეიტრალური
დგას ბუნების და კოსმოსის წინაშე. ადამიანებს არაფელი განსაზღვრავენ საკუთარი გონებისა
და მისწრაფებების მეტი. მისი ძალა არის ცოდნა და განათლება..
ჭეშმარიტება არ
არსებობს.
ცნობილი სოფისტები იყვნენ:
პროტაგორა
(480-410) (40 წლის განმავლობას დიდი პოპულარობით სარგებლობდა ათენსი)
გორია
(383-375) წამოაყენა სამი თეზისი 1. არაფელი
არ არსებობს 2.კიდეც რომ არსებობდეს შეუმეცნებადი
იქნება ადამიანისათვის 3. შემეცნებადიც
(წვდომადიც) რომ იყოს მაინც შეუტყობინებადი აუხსნელი იქნება ადამიანისათვის
სოფისტებმა
სიბრზნის სწავლება ხელობად აქციეს თანაც მომგებიან საქმედ.. ყოველი ძალა უფლება როგორც წესი მოქალაქეთა დარწმუნებას
ემყარება. , ამ შესაძლებლობის რეალიზებისთვის კი საჭირო იყო კრებებზე საკუთარი აზრის
გასაგებად და დამაჯერებლად გამოთქმის უნარი , სოფისტები სწორედ ამგვარ სიბრძნეს სთავაზობდნენ
თუ დღეს სოფისტები სალანძღავ სიტყვად ითვლება ეს სოფისტების
ძლიერი მტრების: სოკრატეს პლატონის და არისტოტელეს
გავლენის შეფდეგია
სოფისტები იყვნენ სიბრძნის მასწავლებლები (ე.ი სოფისტი)
და იღებდა გასამრჯელოს თანაც დიდს
სოფისტებმა შეარყიეს რწმენა ბუნებრივი სამართლის არსებობაში,
სიკეთისა და ბოროტების, ჭეშმარიტების და მცდარობის
განსხვავების ობიექტურობაში.
ადამიანი თავისი ინტერესისა და მდგომარეობისა და უნარის
მიხედვით სხვადასხვაგვარად ხედავს ამა თუ იმ
მოვლენას ანუ ჭეშმარიტება სწორედ ის არის რასაც ინდივიდი ხედავს მისთვის ისაა
ჭეშმარიტება რასაც ხედავს ხოლო სხვიხთვის ისაა როგორათაც სხვა ხედავს
ჩვენთვის ის არსებობს რაც გვეჩვენება
დღევანდელი
ჩემი საჭიროება თუ რაიმეს ამართლებს ისაა ჭეშმარიტება ხვალ შეიძლება სხვა იყოს
მეტი ჭეშმარიტება იქნება იმას რომელც გაიმარჯვებს დასძლევს
მეორეს აი ამგვარი დაძლევის ხერხებში ავარჯიშებდა სოფისტი თავის მოწაფეებს
ხოლო ამ მიზნის მიღწევის საშუალება არის ცოდნა და ამ
ცოდნის მიზანდასახული გამოყენება. (ორატორული ხელოვნება) ცოდნა ძალაა მიზანი საზოგადოებაზე
გაბატონება
